Бранко Прља е сосема специфичен глас во поновата македонска проза. Ако речете дека неговите раскази се постмодернистички или дека излегуваат од под големиот шинел на Данил Хармс – нема да згрешите. Ако минимализмот, збиеноста, едноставноста, бајковитоста и суптилниот хумор ги прогласите за упоришни точки на неговата поетика – исто така нема да згрешите. Но, интересно е што кај Прља – како и кај секоја друга добра литература – значењата не се исцрпуваат туку-така. Како што вели Давид Албахари: “Она што самата приказна го знае, никогаш нема да се дознае”.