Автор: Ингеборг Бахман

“Бесно се обидувам да создадам звук кој ќе го носи мојот ракопис. Мојот ракопис! Како да е најбитно нешто да го носи мојот ракопис! Громови удираа во дрвјата и ги цепеа на две. Лудило ги обзема луѓето и ги распарчува однатре. Роеви скаулци ги преплавија полињата оставајќи зад себе пустелија. Поплави ги срамнија ридовите, а диви потоци падините. Земјотресите не се смируваа. Тоа се ракописи, и тоа единствени!”

Проза набиена со интензивни емоции, раскошна, стилски брилијантна, музички префинета и полна со фантазија…